Evdeki bebeğe kim bakacak şimdi?

Nerden başlasam nasıl anlatsam bilemiyorum vallah kardeşler sos sos sos...Daha önce yazdığım üzere kızımı petitomu kuzu gözlümü 24. ayda kreşe verme kararı almıştım. Şu an 17 aylık olduğu düşünülürse  önümüzde uzunca bir süre var evde bakılması gereken.Annane babanne dönüşümlü idare edelim  içimiz rahat gönlümüz ferah olur dedik.Dedik de hesaba katamadık  babanenin hasta olup 4 gün yatmasına rağmen hala iyileşememesinini... Bir gün ben bir gün babası işten izin aldık 2 günde haftasonu girdi araya ama yarın ne olacak hiç bir fikrimiz yok. İşe götürsen götürülmez bebek daha o,  zaten müsait değil ikimizin de iş ortamı. Hoş altı bezli, yemeği meyvesi saatli, öğle uykulu bir varlığa hangi iş ortamı uygun olabilir ki!!!Tabi ki kreş öğretmeni yada çalışanı değilseniz. Böyle durumlarda insan gelişmekte olan bir ülkede yaşadığı için ağzını bozabiliyor. Ya da çalışmak zorunda olduğu için sinirlenebiliyor. Uzun yıllardır çalışma hayatında olan bir kadın olarak evde oturup çocuk bakmayı yeğleyeceğim düşünülmesin o ihtimal maddi olarak  elversede seçmezdim sadece ilk  2 yılı evde geçirmeyi  isterdim..Sürekli evde olmak bana dünya minare deyimindeki!! :) hali kazandırıyor.Zaten evden çıkma süresi uzun olduğu için çoğu zaman çıkmaya  üşenen  bir tip olarak iyice eve kapalı bir hayat sürmeye başlıyorum. İnsanın tüm hayatı çocuk oluyor ki bu bi süre sonra yeter dedirtiriyor.Eskiden en büyük derdi bakımlı tırnaklar olan (şaka şaka o ikincisi birincisi saç:) , dakikalarca ayna karşısında saç bukleleriyke oynayıp bir bukleyi beğenmediği için tekrar  saç yıkayan,   dönem dönem spora gitmeyi başaran veya evde yoga yapan, kafaya taktığı konuyu günlerce internetten veya aldığı kitaplardan okuyup en sonunda yeter bu konuda artık yetkinliğe ulaştım dedikten sonra rahatlayan, her daim yeni bir hobiye bulaşmış yada bulaşmaya teğet geçen, gündemi dakika dakika takip eden , facebook ta hiç bir haberi kaçırmayan, arabayla hız yapmaya bayılan ,  çarşaflara dolana dolana yataklarda yüze yüze  günde 10-12 saat uyuyan, başına buyruk bir kadındım velhasıl kalem... Ama noldu dünyanın en harika varlığına kavuşunca  hoooppp devran dönüverdi.Değiştim a dostlar değiştim hemde çooookk. Değişmeye mecburdum ama asıl ruhen değişime uğradım yada bir kabuk daha attım diyelim.Gençliğimdeki zirve tırmanışlarında bitip tükendiğimi binlerce defa hissedip yinede  yılmadan yürümeye ve tırmanmaya devam edebilişime,  gücüme ve mukavemetime şaşırıp hayran kaldığım gibi şimdi de asla tahammül edemem dediğim durumlardan bir anda sıyrılıp tekrar normale dönüp gülüp oynayıveren amannn dert tasa hepsi beni değil seni kasa haline anında geçiş yapıveren  manyak ruhuma ve duygu durumuma şaşırmaktayım ve gizli bir hayranlık da beslemekteyim . Buna annelik içgüdülerinin sebep olduğu aşikar bu yüzden kendime değil doğaya hayranlık duyuyorum temelinde.  Yani demem o ki çok zor geçirdiğim lohusalık günlerimde hünkür şakır ağlamadıysam,  arkasından da o evde dolanan adamı hayatımda tuttuysam tek sebebi işte o minicik varlığın beni hayata bilmem kaç tanesi  çelikten güçlü olan  örümcek  ağlarıyla bağlamasından dolayıdır. Artık anne yaratığı çelik duygusuzluğuna ulaşmıştır. Hala iletişim sorunları yaşasak da yine de evimizin erkeğini seviyoruz memnunuz yani genel olarak varlığından ( hani okursa alınmasın :P diye yazıyorum da sanılmasın:)

Aa ovvv asıl konu bu değildi. Bakalım yarın kızımla bizi nasıl bir gün bekliyor. Bebek arabasında iş yerinde geçireceği bir gün mü yoksa işten izin alınıp evde anne kız keyfi mi?Bakarsınız babanne iyileşiverir herşey bir anda normale dönüverir kim bilir.İşte bir çalışan annenin daha çaresizliği görülsün bilinsin ki devlet büyüklerimizden birisi belki okur da hiç  bilgi sahibi olmadığı!!!! bu konuları öğrenir.Bu arada balkabağım bugün 38.3 derece ateşli.Sabah ola hayrola der büyüklerimiz...